Aan de hand van interviews, reizen door Duitsland, Frankrijk en Nederland en een geërfde kist vol brieven, documenten en foto's reconstrueerde Eefje Rammeloo het tumultueuze leven van haar grootouders. Wat drijft een jonge vrouw ertoe om in 1942 naar Duitsland te verhuizen? Haar familie was geschokt en wist niet precies wat Titia Molenaar in Duitsland ging doen. 'Het is nog steeds moeilijk', schrijft Eefje Rammeloo, 'met hen over hun moeder te praten. Iedereen vreest nog altijd het ergste: een verborgen sympathie voor de vijand.' De werkelijkheid lag anders. Waar Rammeloo dacht een spannend familieverhaal te vinden, ontdekte zij een generatie-overstijgend trauma. Er is uitgebreide correspondentie bewaard gebleven tussen Titia en haar man, Wehrmachtsoldat Helmut Vasterman. Er zijn brieven uit Duitsland aan haar familie, waarin ze verslag doet van haar zwangerschap, haar angsten en haar droom over een gezamenlijke toekomst. Maar hoe kreeg ze het voor elkaar om, vanuit Duitsland, zo weinig te laten merken van de oorlog zelf? Titia had zeker geen warme gevoelens voor de nazi's. Was ze dan naïef? Stukje bij beetje ontstaat het beeld van een eigenwijze, intelligente en vastberaden vrouw die de kleine katholieke wereld aan de Amsterdamse Nieuwendammerdijk ontvlucht op zoek naar vrijheid. Helmut is haar ontsnappingsmogelijkheid en wordt na een tijdje ook haar grote liefde; ook hij is geen nazi. En toch zien wij met verbazing hoe de jonge familie na de bevrijding tussen wal en schip raakt, in Limburg terecht komt en juist hun kinderen slachtoffer worden van vooroordelen. Ook dit is een Nederlands verhaal.