Als Smithy ’s morgens langs de spoorbaan naar de wijnberg loopt en ’s avonds volledig nuchter terug sjokt naar zijn stille huis, wordt hij steeds vaker door de meest pijnlijke herinneringen overvallen. Hij weet dat hij van zijn leven een zooitje heeft gemaakt. Smithy is een oude man, die met zijn hond praat en tot zijn verbazing nu zoekt naar een doel in het leven. En hij heeft aan zijn lichaam gemerkt dat een barmhartige roes geen redding meer biedt. Als hij op vrijdagnacht in de lawaaiige kroeg staat en onverstoorbaar zijn appelsap drinkt, worden zijn maten, die wel stevig doordrinken, agressief.
Op een avond staat Charlotte voor zijn deur, op de vlucht voor haar man, een alcoholist die verdacht wordt van doodslag. Of hij haar voor een paar dagen onderdak kan bieden? Smithy voelt onmiddellijk dat dit zijn laatste kans is om nog iets van zijn leven te maken. Maar al snel ontvangt hij signalen dat hij, als Charlotte bij hem blijft wonen, een hoge prijs moet betalen.
Chambers schrijft in een opvallend muzikale stijl, en hij is net als Gerbrand Bakker een meester in natuurbeschrijvingen en in dialogen, die bijna zonder woorden een heel universum kunnen oproepen. Een wereld als in de films van Ken Loach.