'Klara is terug. Zo. Daar staat het. Ik moet dit opschrijven, dan wordt het werkelijk, dan kan ik erin geloven.' Zo begint Liska, Klara's schoonzuster, haar dagboek, en zo begint een van de meest aangrijpende boeken over liefde in tijden van oorlog, over de liefde van een moeder voor haar kind.
Laat, meer dan drie maanden na het einde van de Tweede Wereldoorlog en de bevrijding uit het kamp, is Klara terug in Parijs. Zij is onhoffelijk op het provocerende af, kan niet alleen zijn of met anderen, liegt, steelt en maakt zich vrolijk over de 'onverdraaglijke barmhartigheid' van haar vrienden. Maar het schokkendste is wel dat ze categorisch weigert haar kleine dochter Victoire terug te zien.
Afgemat en overspannen noteert de dagboekschrijfster dat zij niets van Klara begrijpt, en wanneer die eens iets vertelt, dan lijkt het 'als van een andere planeet, van een onbekende stam'.
Soazig Aaron schildert een portret - tegen alle politieke en moralistische cliché 's in - van een jonge vrouw, die als grootste daad van menselijkheid iets totaal onmenselijks van zichzelf verlangt: haar dochtertje niet meer terug te zien. Voor Klara het grootste bewijs van haar liefde.
De schrijver Jorge Semprun heeft Soazig Aaron openlijk bedankt voor dit ongewone meesterwerk, en in het voorwoord lezen we niet zonder ontroering: 'Wij kunnen nu rustig sterven: het voortbestaan van onze stem van getuigen is gewaarborgd; ze klinkt voort in deze prachtige roman.'