We zijn in 's werelds grootste mensenpakhuis Tokio en we zijn heel ver van huis. Er is niemand meer die ook maar enigermate op ons lijkt. Wij zijn van de ene dag op de andere dag aanwijsbaar vreemdelingen, wonderlijke verschijningen in een bestaand stadsbeeld geworden. Niemand heeft een kleur haar als de onze en niemand draagt het op onze manier. Alle ogen om ons heen hebben een anders gekleurde iris, onze lichaamsbouw is een andere, de houding van ons lichaam is anders. De zakdoek die ik uit mijn tas haal, is een ander soort zakdoek dan hier in de winkels te koop is en door vrouwen gebruikt wordt, en zelfs de manier waarop ik mijn neus erin snuit, is een andere dan die waarop ik Japanse vrouwen om mij heen hun neus in hun zakdoek zie snuiten. Het lijkt overdreven, het is niettemin waar. Nooit was Nederland zo onbereikbaar ver.