Ik ga helemaal op in mijn muziek. De golven stromen door me heen en ik heb het gevoel dat ik een ben met mijn instrument. Zo moet het ongeveer klinken in de hemel. En dan is daar die verkeerde noot. Opnieuw! En weer die verkeerde noot. Opnieuw!

Hoe vaker het mislukt, hoe meer ik me opwind, hoe bozer ik word. Ik kan maar niet accepteren dat ik dit lied niet kan spelen zoals het hoort. Ik vloek als een ketter. Ik wil niet dat het morgen lukt, het moet nu lukken. Falen mag niet, zeker niet op de saxofoon. Ik wil iets betekenen, ik wil goed zijn!



Hoe voelt het als we dood zijn? Doet het pijn? Weten we nog iets? Of zijn we helemaal weg?

Jonas Bols was pas dertien toen hij het leven verloor in een tragisch ongeluk. Hij kijkt heel openhartig terug op zijn leven en geeft de lezers van dit boek - vaak met een knipoog - een gouden raad: geniet van het leven!

Dit boek kwam tot stand via gesprekken met de ouders, de zus en de vrienden van Jonas. Het is een eerbetoon aan een bijzondere jongen die veel te vroeg is gestorven.



"Dit boek bevat een teken van hoop, de hoop dat we ons kind ooit terug zullen zien, terug zullen voelen, ongeacht hoe en in welke vorm dit ook zal zijn. Loslaten is moeilijk, vergeten onmogelijk…"
Luc Vancoillie, vader van Liselot, Maxim en Enzo†, lid van OVK (Ouders van Verongelukte Kinderen)



in samenwerking met OVK (Ouders van Verongelukte Kinderen vzw)