Ze schrok en staarde me met grote ogen aan. Even leek het alsof ze weg zou rennen; de tijd trok samen tot een ogenblik van twijfel. Ze zag de strobalen, die ik tot een soort bed had gevormd, keek naar het zeil dat wat verderop op een hoopje lag en staarde toen weer naar mij: het meisje dat het schriftje droeg.
Ze aarzelde.
Ik dacht: zie me hier staan.
Mijn zwijgen en mijn onbeweeglijkheid fascineerden haar. Ze hield haar adem in.
Ik werd onrustig van haar schoonheid; het prikkelde en er ontwaakte iets in me wat ik zelf niet kon verklaren.

Maite is geboren zonder stem. Het liefst van al droomt ze weg in haar eigen schrijfsels. Dat verandert als ze de Turkse Moonisah leert kennen.
Tot frustratie van hun vaders ontwikkelt zich een intense vriendschap.
Er ontluikt een voorzichtige liefde, die ontaardt in een passionele relatie.
Maar in het openbaar mogen ze hun liefde niet uiten; stel je voor dat hun
vaders dat te weten zouden komen. Dat zou een schande zijn en het einde van hun relatie betekenen. Dus moeten de meisjes een plan bedenken.