De twee harige exemplaren bleven zitten, elk precies in het midden van een wittetegel. De spinnen zogen alle aandacht naarzich toe. Kilian wilde zijn ogen van henafwenden, maar slaagde er niet in. Het beeld van het dikke, zwarte lijf en de acht forse,lange poten werd in zijn netvlies gegrift. Hij meende zelfs twee van de acht ogen te kunnen zien, klein als speldenknoppen. Er kriebelde iets aan zijn tenen! Kilian slaagde er nu wel in zijn ogen af te wenden van de wanstaltige beesten en keek naar beneden. Over zijn blote voet kroop een vette, zwarte spin. Ze voelde steenkoud aan.Een ijzige tinteling klom via zijn enkel langs zijn been omhoog, over zijn rug, tot in zijn nek. Kilian schreeuwde het uit en schopte als gek om het vieze beest af te schudden...