De executie van de Britse verpleegster Edith Cavell (1875-1915) door Duitsland is wekenlang voorpaginanieuws tijdens de Eerste Wereldoorlog. Beschuldigingen vliegen over en weer. De Duitsers vinden de doodstraf terecht, omdat Cavell een van de leiders van een Belgische verzetsorganisatie zou zijn. De Britten zijn woedend, want Cavell heeft in de beginmaanden van de oorlog als verpleegster van het Rode Kruis ook Duitse soldaten in leven gehouden. De Britten trekken aan het langste eind in deze felle propagandastrijd. Edith Cavell wordt postuum een heldin, ook in neutrale landen. Behalve in Nederland. Uit angst om alsnog in de oorlog verzeild te raken, mengt Nederland zich nauwelijks in de kwestie. Dat lukt. Maar in 1928 rakelt de Britse regisseur Herbert Wilcox de tragedie weer op. De film DAWN, over het laatste levensjaar van Cavell, lijkt rechtstreeks
in te druisen tegen de vredelievende spirit of Locarno. Moet Nederland tien jaar na de oorlog toch nog kleur bekennen? Christjan Knijff (1979) is filmhistoricus en journalist. In deze veelzijdige studie naar Edith Cavell legt hij de nadruk op de heftige oorlogscultuur en de moeizame verwerking van de Eerste Wereldoorlog. In 2007 won hij met dit afstudeeronderzoek de Scriptieprijs van Stichting Studiecentrum Eerste Wereldoorlog.