Direct na haar geboorte in Nederland wordt Esther afgestaan en geadopteerd. Als zij twee jaar is stelt zij de eerste vraag over haar afkomst: 'Hoe heet mijn moeder?' De bewustwording dat zij het kind is van een andere moeder roept in de verschillende fasen van haar ontwikkeling steeds nieuwe vragen op. De vraag waarom zij is afgestaan speelt in toenemende mate een rol. Positieve nieuwsgierigheid slaat om in intens verdriet als de biologische moeder het contact afhoudt. Esther is dan zeven jaar. Deze nieuwe afwijzing laat haar niet meer los en fantasieën nemen de overhand. De machteloosheid en het onbegrip maken Esther depressief. Therapie lost dit niet op.
Door de initiatieven van Esther komt er een briefwisseling op gang die toch leidt tot een ontmoeting met haar biologische moeder. Als Esther wil weten wie haar biologische vader is, wordt het contact met haar moeder weer verbroken. In het begrip dat van Esther wordt gevraagd lijken de rollen van ouder en kind zich om te draaien. Dit unieke boek is het autobiografische verhaal van Esther. De citaten uit onderzoek van ondermeer Nancy Verrier geven deze autobiografie een wetenschappelijk kader. Professor dr. René Hoksbergen schreef een inleidend voorwoord.
Ik ben haar kind pleit ervoor om in Nederlandse adoptiesituaties het kind centraal te stellen. Het bieden van een goed adoptiegezin alleen is niet voldoende. Nog vóór de geboorte is openheid van zaken belangrijk voor bet kind, dat later op zoek wil gaan naar zijn biologische ouders. Geheimhouding is geen optie.