Henk van Gelre kreeg bekendheid door zijn doorwrochte kennis van het land der letteren, waar hij zich mengde in menig literair debat. Hij richtte zijn aandacht onder andere op het werk van Henry Miller die hij ook persoonlijk kende. In dit bijzondere boek richt Van Gelre zijn pijlen op de alom vereerde Friedrich Nietzsche. Van Gelre wijst er terecht op dat men te blind is voor het gewelddadige, apodictische en generaliserende karakter van diens ideologie. Vooral het dedain waarmee Nietzsche spreekt over naastenliefde vraagt om een antwoord. Tegenover de denkbeelden van Nietzsche plaatst Van Gelre zijn herwaardering van waarden en maakt zich sterk voor het universele aspect er van.