Eeuwenlang was de studie van het menselijk lichaam taboe. De geneeskunde kwam tot in de late middeleeuwen niet veel verder dan de humorentheorie van Hippocrates en Galenus. Chirurgijnen zochten omwille van hun gebrekkige kennis vaak hun toevlucht in aderlatingen, darmspoelingen of zweetkuren.
In 1543 publiceert Andreas Vesalius een studie over het menselijk lichaam: De Humani Corporis Fabrica. Zijn meesterwerk was gebaseerd op empirisch onderzoek en stond boordevol schitterende illustraties. Het boek ontketende een ware revolutie in de geneeskunde. Tal van andere geleerden volgden zijn voorbeeld en stortten zich op de verdere studie van het menselijk lichaam. Zo haalt de Engelse arts Harvey een eeuw na Vesalius de humorentheorie voorgoed onderuit en nog later zorgt de Vlaamse arts Jan Palfijn voor een belangrijke vernieuwing in de verloskunde.
'Meesters met het ontleedmes'toont het belang van Vesalius voor de geneeskunde. Waar stond de anatomie voor zijn ontdekkingen? Op welke manier was zijn werk vernieuwend en leidde het ook effectief tot een betere heelkunde? Het boek volgt het spoor van Vesalius in het werk van andere geneeskundigen en hun ontdekkingen. Net zoals Vesalius was auteur Paul Broos anatoom en heelmeester. Hij werkte jarenlang als chirurg en doceert aan de KULeuven het vak de Geschiedenis van de geneeskunde.