Jef woont met zijn zwakbegaafde zus Iene en zijn mooie moeder in een flat. Er is ook nog Süleyman, zijn vervelende vriend die er altijd is, alsof hij bijna een broer is. Jef heeft zijn vader nooit gekend. Het enige wat hij van hem weet, is dat zijn ogen te dicht bij elkaar stonden. Dan ben je door de duivel bezeten. En dat hij door zijn moeder vermoord is met een keukenmes…
Tenminste, dat wil hij graag geloven. En als zijn moeder dat dan ook nog af en toe vertelt, dan is het ook zo.
En dan is er ook nog Harry. De vriend van zijn moeder. Hij draait aan de knoppen in huis zodat de dingen veranderen en zijn moeder af en toe op uit staat. Daar kan Jef niet tegen.
Er zijn ook nog mensen zoals Klompvoet en Suza Moen en Sjoerd de kasseienman, maar die zijn er gewoon. Zoals de stank in de berging aan de straatkant er is, die eeuwige stank alsof er een lijk in één van de vuilniscontainers ligt.
Er is ook het glazenflessenveld, waar gelukkig alles af en toe eventjes stilvalt, zelfs Iene. Als het waait, tenminste, en als er niet ineens een geheim in de grond zit. Een geheim dat voor kort alleen van Jef en zijn moeder was.
DO VAN RANST wint de Prijs Knokke-Heist Beste Jeugdboek 2008 met dit intrigerende verhaal. Hij kreeg eerder dezelfde bekroning voor Mijn vader zegt dat wij levens redden, dat in Duitsland ook de prestigieuze Deutsche Jugendliteraturpreis in de wacht sleepte.