Augustus 1914. Duitse troepen vallen Belgie binnen. Een oorlog komt op gang die volgens de Duitsers tegen Kerstmis zal afgelopen zijn. De versterkte steden Luik en Namen vallen in vijandelijke handen. De eerste slachtoffers vallen. Begin oktober is Antwerpen aan de beurt. Opnieuw worden talrijke doden en gewonden genoteerd. In een razendsnel tempo verschuift het strijdtoneel zich tot aan de IJzer. Maar daar loop het front vast met een vier jaar durende stellingenoorlog als gevolg. Voortaan wordt alle hoop gesteld op de artillerie en de scherpschutters om de tegenstander uit te schakelen. De slachtoffers vallen nu vooral in de eerste linies waar langs beide kanten een uitgebreid loopgravenstelsel is uitgebouwd. Inslaande granaten blijven er dood en vernieling zaaien. Gewonden liggen er soms urent te wachten tot de brancardiers hen komen ophalen. Ploeterend door de modder van de moerassige IJzervlakte brengen zij de gewonden, soms onder het fluiten van de kogels, naar de eerste hulppost waar de meest noodzakelijke zorgen worden toegediend. De aalmoezeniers spreken bemoedigende woorden toe. Met ambulancewagens volgt een nieuwe tocht over hobbelige wegen naar de achterste linies om uiteindelijk te belanden in een of ander fronthospitaal. Zowel artsen, verplegend personeel en brancardiers zijn dag en nacht in de weer om hen te redden van een afgrijselijke dood die hen doet belanden op een van de vele begraafplaatsen waar ze van dan af behoren tot “De zevende divisie”.