Parijs oefent een enorme aantrekkingskracht uit en dat doet het al eeuwen. Het was een centrum van mode en elegantie, van kennis en wetenschap, van artistieke en politieke vernieuwing. De stad sprak tot de verbeelding.
In België en de rest van Europa hebben moralisten en critici echter gewaarschuwd voor de verleiding. Voor hen gold Parijs immers ook als een oord van nieuwlichterij en oppervlakkigheid, zedeloosheid en verval, waar prostituees, theaterlui, teringlijders, oproerkraaiers en ongelovige filosofen de plak zwaaiden. En waar argelozen hun ondergang tegemoet gingen. De invloed van de Franse cultuur, waarvan de hoofdstad het uithangbord en het symbool was, werd als nefast beschouwd en moest dan ook krachtig worden bestreden. De verkettering van Parijs was daarbij een cruciale strategie: het kreeg mythische proporties als de verdorven en verderfelijke stad bij uitstek.
In dit boek wordt onderzocht hoe dit beeld, van de late zeventiende tot de twintigste eeuw, tot uitdrukking kwam in romans en filmkritieken, politieke geschriften en oorlogsverslaggeving, wetenschappelijke traktaten en kunsttijdschriften.