Hoe kan het dat de heldin van een beroemde Japanse manga-strip luistert naar de naam Nausikaä? Waarom vergeleek Mullah Omar na de aanslagen van 11 september 2001 Amerika met Polyphemos, 'een reus die is verblind door een vijand die hij niet weet te benoemen' door een Niemand? Zijn deze verwijzingen echt zo schokkend - Homeros is toch 'van ons' en niet van de moslims of de Japanners? - of kunnen we ons beter afvragen hoe gefundeerd en effectief dergelijke citaten werkelijk zijn?
Salvatore Settis, vermaard Italiaans klassiek archeoloog, kunsthistoricus en gezaghebbend cultuurcriticus, laat in dit boek zien welke veranderingen het idee van het 'klassieke' in de loop der eeuwen heeft ondergaan. Daartoe volgt hij het spoor van de kunstgeschiedenis terug in de tijd, van de postmoderne Amerikaanse wolkenkrabbers tot de oude Grieken en Romeinen.
Settis toont aan hoe vanaf de Oudheid het 'klassieke' steeds opnieuw de inzet werd van een debat tussen 'ouden' en 'modernen' over niet alleen de interpretatie van het verleden, maar vooral ook over het heden en de toekomst. Hoe beter we erin slagen het 'klassieke' niet te beschouwen als een dode erfenis maar als een krachtig symbool om te begrijpen wat 'anders' is, hoe meer het ons in de toekomst te zeggen heeft.