Epen stoelen meestal op een eeuwenoude orale traditie. Generatie na generatie werden ze mondeling doorgegeven, verfraaid en aangevuld, totdat ze op een bepaald moment schriftelijk werden vastgelegd en zo hun definitieve vorm kregen.


De Armeniërs moesten wel erg lang wachten op de canonisering van hun volksepos: pas in 1873 werd David van Sassoen opgetekend. Van deze versie werden later door de Armeense staatsuitgeverij nog een vijftigtal varianten gepubliceerd in drie dikke delen (1936-1951). Het epos werd pas in 1964 wereldwijd bekend door de Engelse vertaling ervan door Leon Surmelian.


David van Sassoen is niet alleen een epos, maar ook een sprookje: de protagonisten zijn reusachtig, ijzersterk en veelal begiftigd met een enigszins naïeve moraal, wat de lectuur ervan niet minder plezierig maakt.


Deze Nederlandse editie is gebaseerd op de Armeense tekst van Nairi Zarjan (1900-1969). Nairi Zarjan werd geboren als Hayastan Eghiazarjan. Na de dood van zijn hele familie tijdens de Turkse genocide bracht hij zijn jeugd door in weeshuizen. Hij werd na zijn studie in Leningrad secretaris van de Schrijversvereniging van Armenië en publiceerde poëzie, toneelstukken en romans.