Vragen over de aard en de oorsprong van de tijd worden al lang gesteld. Fundamentele ideeën kwamen op bij antieke denkers als Plato, Aristoteles en Augustinus. In de moderne tijd heeft vooral de natuurkunde verrassende inzichten opgeleverd. Zoals de relativiteitstheorie van Einstein die bewees dat het tijdverloop verschillend is voor verschillende waarnemers. Tijd is niet alleen een dimensie van de wereld, maar ook een manier om de wereld te beleven. De tijd als opeenvolging van momenten, als een leven tussen verleden en toekomst, is een ervaring van de onvolkomenheid van het bestaan. Een bestaan van loslaten, vergeten, afwachten, afwezigheid en niet-weten. Kortom, een 'zijn' dat ook een 'niet-zijn' is. Wanneer het bestaan tot volkomenheid komt, is er geen tijd meer. Ook de tijd is tijdelijk. Maar nu is de tijd nog, want de wereld verandert en evolueert. Er is onrust en onvrede, omdat niemand bereid is de huidige toestand als de definitieve te beschouwen. Ook daarover gaat dit boek.