Ik had me de laatste maanden wel afgevraagd of ze nog enig
besef had van wat eetbaar was en wat niet. Want of het nu een
stuk brood was of een papieren servet, het ging rechttoe rechtaan
haar mond in waarna ze dan bleef kauwen en herkauwen.
Waakzaamheid bleek geboden, want bij het bingospel stak ze
de kleine gekleurde bingoballetjes liever in haar mond dan ze
neer te leggen op de cijfers van haar kaart.
Een hoogbejaarde tante wordt door haar familie in een rusten
verzorgingstehuis geplaatst en spoedig daarna overgebracht
naar een ander tehuis met een speciale afdeling voor
dementen. De nicht die haar tijdens de laatste levensjaren
begeleidt, observeert het onomkeerbare aftakelingsproces.
In kleine anekdotes en flashbacks vertelt ze hoe tante steeds
meer verstrooid en afwezig wordt tot ze zich nog amper bewust
is van wat er rond haar gebeurt.