De fabels zijn doorprikt. God - de meester-regisseur - heeft het toneel verlaten. De autonome mens lijkt voorgoed alleen. Nagenoeg tweeduizend jaar heeft de westerse cultuur in christelijke termen over God gesproken. Is het grote verhaal van het christendom uitverteld?
Eind 19 de eeuw. Nietzsche ontmaskert de christelijke naastenliefde als heimelijk onbehagen, machteloze haat. De ‘zwakke’ christen streeft gelijkheid tussen de mensen alleen maar na om zich zo te wreken op de ‘sterkste’, die het ‘ongelijke’ leven zijn gang laat gaan.
Vandaag moeten christenen nog steeds schipperen. Want hoe de moderniteit verbinden met de utopische radicaliteit van het evangelie? Hoe de christelijke boodschap nog inpassen in een leefwereld die haar afwijst?
‘Heeft het christendom in de westerse cultuur nog een toekomst?’, vraagt Vanheeswijck zich af. Geïnspireerd door denkers als Scheler, Girard en Taylor wil hij opnieuw de kern van de christelijke traditie ontdekken. Een doortastende en heldere analyse van de kwetsbare relatie tussen God en de westerse beschaving.
Guido Vanheeswijck is doctor in de wijsbegeerte en licentiaat in de Germaanse Filologie. Hij doceert metafysica, cultuur- en godsdienstfilosofie aan de UFSIA en de K.U.Leuven. Dit boek is bekroond met de Max Wildiers Prijs voor het Essay 2002.