'Het heeft de Heer behaagd tot zich te roepen...'
Geconfronteerd met de dood, schieten woorden te kort. We vervallen in onpersoonlijke standaardformuleringen en koude rituelen. De afhandeling van doodsbrief en begrafenis laten we over aan gespecialiseerde vaklui. Maar geven we niet te veel in handen van de begrafenisondernemer?
Begraven wij onze eigen doden nog wel? Moeten wij niet hoognodig ons verdriet weer in eigen handen nemen? Roept God inderdaad de levenden? En wat als baby's sterven of kinderen verongelukken?

Vanuit zijn jarenlange ervaring plaatst Luc Versteylen kritische bedenkingen bij onze huidige manier van afscheid nemen. Hij pleit voor een persoonlijke, zinvoller omgang met onmacht en verslagenheid. Als kinderen of jongeren zichzelf doden, wil Versteylen de opstandigheid overwinnen. Hij reikt, vanuit het Verhaal van de Drie Levens, woorden en vormen van troost aan. Maar Ga in vrede is veel meer dan een handleiding voor de laatste ogenblikken. Het biedt een hoopvol perspectief voor de nabestaanden, die eens 'naast-bestaanden' waren.