Wanneer een mens ondraaglijk lijdt, maakt hij de balans op van zijn leven. Sommigen vechten tot het bittere eind, anderen doen een beroep op een arts om hen te helpen bij het beëindigen van hun leven. Een verzoek om euthanasie of hulp bij zelfdoding is het resultaat van een doorleefd proces, waarin zeggenschap over het eigen leven centraal staat, soms vol twijfel, dikwijls met pijn en verdriet. De wens om te sterven wordt niet alleen ingegeven door het ongeneeslijk ziek zijn, of door het niet meer aanvaarden van medische behandelingen. De wens om te sterven wordt in de eerste plaats ingekleurd door de wijze waarop iemand in het leven staat, door zijn levensbeschouwing. De uitspraak' Ik wil dood' gaat vergezeld van de vraag 'Mag ik mijzelf (laten) doden', en daaraan gekoppeld' Mag ik een ander (moreel) belasten met mijn dood?' 'In negen indrukwekkende en ontroerende portretten komt het bewuste afscheid van het leven tot uiting. Negen mensen vertellen over hun leven, hun ziek zijn, hun lijden en de zin daarvan, hun levensbeschouwing en de rol hiervan bij hun wens om te sterven. In elk verhaal komt ook de rol van de arts ter sprake. Verleent hij medewerking? Hoe wordt hij bij het stervensproces betrokken? Hoe praten arts en stervende, én nabestaanden, met elkaar over de naderende dood? Of wordt er niet gesproken? Eén ding hebben de negen gemeen: er is nooit lichtzinnig gesproken over doodgaan en afscheid nemen van het leven.