Dit boek is bedoeld als een klein monument voor de geestkracht van mensen met een ernstige handicap, mensen als Jenny Siereveld. Een monument ook voor de trouw van de kring om hen heen. Ik mocht deelgenoot worden van de pijn, de teleurstelling, de angst, de vertwijfeling, maar ook van de moed, de vechtlust en de triomfen van Jenny. Ik heb ervaren hoezeer een mens meer is dan zijn omstandigheden en ik ben ervan overtuigd geraakt dat het anker van de zin zich dieper bevindt dan het bereik van de wanhoop. Ik zag het als een opdracht op een integere en discrete wijze daarover te schrijven en al schrijvende werd ik betrokkene in Jenny's verhaal.