In de huidige algoritmesamenleving ervaren mensen in toenemende mate te worden beschouwd als nummers in systemen. Dat heeft verregaande gevolgen, ook voor de hulpverlening. Die komt immers voort uit het joods-christelijke gedachtengoed, waarin de liefde centraal staat en daarmee de zorg voor de persoon. Hierna kwam het humanistische tijdperk. Dat lijkt nu te worden afgelost door het datageloof dat vooronderstelt dat de gezondheidszorg grotendeels kan worden geanalyseerd en gereguleerd door big data. Door deze beweging wordt de (zelf)hulp steeds minder persoonlijk met als risico dat mensen zich onvoldoende gehoord en gezien voelen. Met het oog op de meetbaarheid zijn big data vooral gericht op de biologische dimensie en het gedragsmatige deel van de psychische dimensie. Het in de gezondheidszorg gangbare biopsychosociale model wordt zodoende bij voorbaat gereduceerd. De spirituele dimensie komt helemaal niet aan bod. Deze staat met name voor betekenisgeving en stabiliteit en maakt het biopsychosociale model compleet, zodat kan worden gesproken van een biopsychosociaalspiritueel model (BPSS). De optimale invulling van de spirituele dimensie wordt in dit boek benaderd vanuit een christelijke visie die ook invloed heeft op de andere dimensies. In het Bijbelse grote gebod gaat het om de liefde van en voor God evenals om de liefde voor de medemens en voor zichzelf. Deze liefde mag worden opgevat als toegenegenheid. De liefde van God is bij uitstek tot uiting gekomen in het leven, het lijden en het sterven van Jezus Christus. Hij is opgestaan en inspireert mensen door Zijn Heilige Geest om te leren liefhebben. Door Hem kan een leven vervuld worden genoemd, waar de tegenwoordige farizeïsche regel- en algoritmesamenleving mensen leeg en onvervuld achterlaat.