Het broeit in deze bundel. Hoe zou het zijn als wij leefden als de dieren, zo fysiek en zintuiglijk? In Na het paringsritueel viert, eert en memoreert Thies het grootouderlijk erf, het ouderlijk huis, een dierbare vriend die zijn broer verloor aan een zelfverkozen dood, een dichter die hem lief was en stierf, een kind dat onder het puin vandaan wordt gehaald en dat ‘het grijs uit zijn haar’ wrijft.
Dat doet hij in vitale gedichten met fonkelende beelden. Poëzie die vervoert.