`Je mot je zieltje erin gooien,' zei zijn voetbaltrainer altijd. Maarten Roest bleef voor zijn boek over Nicaragua dan ook niet veilig in zijn hacienda tegen de vulkaan zitten; hij liet zich meeslepen door de verlokkingen van het 'andere', caribische Nicaragua en waagde zich zelfs in de schimmige bokswereld om de handschoen op te nemen.
Een jaar lang woonde hij in 'het land van meren en vulkanen' en ging er langs schone en minder schone plekjes. Stilstaand bij het persoonlijke verhaal van zeer verschillende Nicaraguanen schetst hij een innemend, schrijnend beeld van een kleurrijke maatschappij vol tegenstellingen.

'Ons land is te vaak als hoer gebruikt,' zegt een gewezen sandinist. Is het, bijna tien jaar na het einde van de Sandinistische Revolutie, enkel treurnis in Nicaragua? Lezen over de wijsheid van een gesjeesde tovenaar, de religieuze twijfel van een eenvoudige huisvader, de klaagzang van een werkloze Indiaanse hoofdman, levert zeker evenveel reden tot lachen als tot huilen op.