De Hongaarse gravin Erzsébet Báthory (1560-1614) baadde in maagdenbloed ter bestrijding van opkomende ouderdom. Ze vermoordde zeshonderd meisjes en geloofde dat hun bloed haar huid jong en glad kon houden. Erzsébet is in de geschiedenis afgeschilderd als een vampier, massamoordenares en femme fatale. Had zij eerder bekendheid gekregen, dan zou sadisme bathoryisme hebben geheten. In deze roman vertelt ze ingemetseld in de kelders van haar eigen kasteel, waar niemand naar haar luistert of aan haar gehoorzaamt - haar eigen verhaal, afwisselend berustend, woedend en vol onbegrip. Ze leeft in een wereld waarin marteling en erotiek in elkaar overvloeien, waarin geloof in vampiers even sterk is als het geloof in God, en waarin macht voor degenen die erover beschikken onbegrensd is.