Toen de Duitsers in 1940 Nederland binnenvielen, blies het leger een groot aantal
spoor- en verkeersbruggen op, in de hoop de opmars van de vijand te vertragen. Na de
capitulatie kwamen de herstelwerkzaamheden spoedig op gang. Met hulppijlers en door
‘kannibalisatie’ van andere oeververbindingen, konden de meeste bruggen provisorisch
worden hersteld. In het laatste oorlogsjaar vernielden de Duitsers op hun beurt vele
strategische bruggen. Door de informatiestroom uit bezet gebied kon de Nederlandse
regering in Londen ervoor zorgen dat er na de bevrijding voldoende noodbruggen voorhanden
waren. Dankzij de vindingrijkheid en professionaliteit van de bruggenbouwers
werd het land verbazend snel weer van doorgaande verbindingen voorzien.