Niek woont alleen met zijn gescheiden Moeder in het paradijselijke Malang in Indië. Maar vanwege de betere scholen stuurt zijn moeder hem in 1939 –als achtjarig jongetje – naar het nuchtere Nederland. Niek begrijpt het niet goed. Hij weet dat zijn moeder veel van hem houdt, maar hij denkt dat ze hem wegstuurt. Hij voelt zich verbannen. In het vreemde Enschede, in het Verre Oosten van Nederland, krijgt Niek het nodige voor zijn kiezen. Hij doet zijn best zich aan te passen aan het kille pleeggezin en verbergt wijselijk zijn gevoelens. Gelukkig kan hij intensief met zijn moeder corresponderen.
Ondertussen breekt ook in Twente de oorlog uit, compleet met bombardementen en razzia’s flinkerds en slappelingen. De post gaat aanvankelijk door, zij het via omwegen, maar stopt later helemaal. Er volgen vier lange jaren van stilte uit Indië.
Na de bevrijding spoedt de levenslustige, maar cynische Niek zich, met zijn kersverse HBS- diploma op zak, naar de zeevaartschool in Delfzil, in 1946 op een repatriëringsschip aan een Amsterdamse havenkade, kan de inmiddels zeventienjarige Nico eindelijk zijn moeder weer in zijn armen sluiten.
Na een rijl leven kijkt Nico Vink terug op zijn verbanning uit Indië. Een ontroerende, waargebeurde vertelling.