Weeshuizen in Nederland zoekt naar het antwoord en beschrijft de opkomst en evolutie van de wezenzorg in elf Nederlandse steden, één uit iedere provincie (met uitzondering van het nog jonge Flevoland). Uit deze studie blijkt dat iedere stad de wezenzorg op een eigen manier aanpakt en steeds weer anders reageert op veranderingen, zoals het ontstaan van de eerste sociale wetgeving in 1854. Weeskinderen raken vanaf dat moment steeds minder afhankelijk van de toevallige weldadigheid van goedgezinde stedelingen. Bovendien neemt het aantal weeskinderen snel af door de hogere overlevingskansen van ouders. Met de invoering van de Algemene Bijstandswet in de zestiger jaren vervalt definitief het bestaansrecht van het weeshuis. Toch functioneren vandaag de dag nog tal van stichtingen die zijn voortgekomen uit de weeshuizen van weleer.

Weeshuizen in Nederland is een unieke studie naar de oorsprong en de ontwikkeling van het instituut weeshuis en de achtergronden van de stichtingen die op deze geschiedenis gebouwd zijn.