Een paar jaar geleden vertelde een autistische man op televisie wat zijn handicap betekent: "Dat men geen contact neemt met andere. En niet praat." Die man was Job, broer van Lydia Rood. Zij besloot een portret van hem te maken. Om erachter te komen hoe het voelt als je er niet bijhoort. Tot haar verbazing merkte ze dat Job vindt dat hij er wél bijhoort. "Maar ik vind het niet erg er bij te horen." Verschilt Jobs eenzaamheid van de fundamentele eenzaamheid waarmee iedereen te maken heeft? Lydia Rood praatte met Job zelf, en met de mensen die belangrijk zijn in zijn leven. "Omgaan met een autist is als een lange wandeling in een doolhof waarvan het hart is dichtgemetseld. Je loopt rondje na rondje en als je denkt dat je er bijna bent, sta je weer voor een blinde muur." Toch wil Job graag gevonden worden, daar in die dichtgemetselde kern. Het boek Job is geen verhandeling over autisme. Het is een persoonlijk portret. Niet van een autist, maar van een mens en - dat kan niet anders - van z