Emily Colas is jong, intelligent, hoog opgeleid, moeder van twee kinderen en slaaf van een fikse dwangneurose. Ze beschrijft haar moeizame bestaan met een flinke dosis zelfspot zonder ook maar enigszins afbreuk te doen aan de verschrikkingen. Ze is ongelofelijk grappig, pijnlijk eerlijk en volstrekt geloofwaardig. Je weet dat ze niets verzint, niets aandikt en niets weglaat.
Ze controleert of vlekken geen bloed zijn, of verpakkingen geen scheuren vertonen, of de katten niet in een machine zitten als ze die aanzet (wat lastig is omdat ze twee zwarte katten heeft die erg op elkaar lijken). Veel wordt moeilijk: mensen aanraken, een normale relatie hebben met haar echtgenoot, afspraken maken, werken, uit eten gaan...
Als ze eens een eekhoorn doodrijdt, vraagt ze zich af of het wel echt een eekhoorn was: ``Ik bestudeerde zijn snuit en lijf, en jawel, het was een dier. Maar toen ik thuiskwam, begon dat beeld van een dier in mijn hoofd te vervagen en dus moest ik steeds terug om te kijken of het echt geen mens was. Ik keek naar het nieuws om te zien of er iets gezegd werd over iemand die na een botsing was doorgereden, en uiteindelijk kreeg ik met een smoesje mijn man mee om vast te stellen dat het echt een eekhoorn was.''
Deze kroniek van een obsessief-compulsieve stoornis is geestig en leerzaam -- niet alleen voor dwangneuroten. Emily Colas woont en controleert in New York City.