Op een dag vertelde papa me dat oom Rodolfo was gestorven en dat hij wilde dat ik met hem meeging naar de wake. Oom Rodolfo lag in een kist helemaal achterin en er waren wel drie of vier kamers vol boze, geagiteerde mensen die koffie met veel suiker dronken en rookten als ketters. Dat was een pak van mijn hart, want ik heb een hekel aan klagende mensen en ik had me voorgesteld dat een wake een bijeenkomst van huilebalken zou zijn. Ik heb papa nooit gevraagd hoe oom Rodolfo was gestorven. Dat was niet nodig. Niemand gaat op zijn dertigste dood van ouderdom.

Een volwassen man kijkt terug, door de ogen van het tienjarige jongetje dat hij toen was, op een korte periode in zijn leven, namelijk de periode vlak voor de staatsgreep die Argentinië in een dictatuur zou veranderen. Met zijn ouders en broertje moet hij op stel en sprong vluchten naar het platteland en een andere naam en identiteit aannemen. Dat wordt 'Harry', naar de beroemde verdwijnkunstenaar Harry Houdini. Harry voelt haarfijn aan dat er iets niet pluis is, maar kan het niet benoemen. Binnen de beperkingen van dit nieuwe leven proberen hij en zijn broertje en ouders een zo normaal mogelijk bestaan op te bouwen.