Zippy Silberberg krijgt het bericht dat ze een oud, incompleet visbestek heeft geërfd van een tante in Tel Aviv.
Wegens een zeer ongebruikelijke eetgewoonte – ze eet alleen bevroren voedsel dat een heel klein beetje ontdooid is – reist ze zelden.
Toch besluit ze om het persoonlijk op te halen. Wie weet loopt ze ook nog een geschikte man tegen het lijf.
Eenmaal in het hotel in Tel Aviv, staat daar al spoedig mevrouw Kugelmann voor haar neus. Een vriendelijke, oude, heel dikke dame,
die haar verhalen wil vertellen. Verhalen over het Polen van vroeger, verhalen die Zippy niet wil horen van een onbekende dame.
Maar zo makkelijk is deze vrouw niet uit het veld te slaan. Zippy begint te vermoeden dat mevrouw Kugelmanns verhalen wel eens over
haar eigen familie zouden kunnen gaan.
Een ontroerende, maar ook humoristische roman over een bijna vergeten tijd en het zwijgen tussen de generaties: de generatie die de
Holocaust overleefde en die van hun kinderen. Al die tijd werd het stilzwijgen bewaard – ook over de vredestijd vóór de oorlog – om de
jongere generatie niet te belasten met de gedachte aan dood en verlies.