In De naamloze zoeker komen eeuwen van Tibetaanse wijsheid opnieuw tot leven. Het boek is geschreven in de vorm van een parabel, waarin een jonge man door een engelachtige belichaming van wijsheid in een mystieke tuin wordt geleid. Hij ontmoet daar de grote historische figuren, zoals Tsong Khapa, de eerste Dalai Lama en Kalama Shila, die met hun oorspronkelijke leringen de basis hebben gelegd voor de rijke traditie van het Tibetaans boeddhisme. Na elk bezoek keert hij terug in het gewone leven, waar hij de leringen beproeft, de visualisaties die hem werden onderwezen beoefent, en heel geleidelijk de aard van zijn eigen geest leert kennen. Uiteindelijk geeft de Boeddha zelf hem, na een meditatief leven volgens de boeddhistische voorschriften, en de voortdurende beoefening van mededogen en gelijkmoedigheid, het ultieme onderricht over leegte.

De bron van wijsheid die Geshe Michael Roach met zijn beeldende taal opwekt zal voor lezers in de eenentwintigste eeuw, ook voor hen die geen voorkennis hebben van het Tibetaans boeddhisme, onuitputtelijk en van blijvende waarde blijven.

Wat ik toen zag kan ik eigenlijk nog steeds niet met woorden beschrijven: een stralende Engel, de armen gespreid, de handpalmen naar mij toegekeerd, de gouden haren als een stralenkrans rond het gezicht, in het licht van de maan achter haar, boven de poort van het park, de zijden bloes en rok dansend in de zachte wind uit de woestijn en... de ogen weer, de ogen die me vroegen met welk recht ik meende me verongelijkt te mogen voelen, nu, of ooit, met Haar, of met welk levend wezen dan ook. En was de reden van mijn bestaan, aan het begin van dit leven, op dit moment, en vanaf dit moment, niet alleen om te leren de duisternis uit mijn eigen geest te verdrijven, ruimte te maken voor het gouden licht en dat in mijn hart tot leven te brengen?

Zo verscheen Zij in mijn leven. En bij het afscheid sprak Zij alleen maar: 'Ga, zoek de Zon, Zij zal je geen kwaad doen.'