Felix Claus (1956) en Kees Kaan- (1961) onttrekken zich aan de categorische hang naar nieuwheid die in de hedendaagse Nederlandse architectonische cultuur overheerst. Zij willen niet perse verrassen, maar streven naar een gewoonheid die vertrouwd en vanzelfsprekend is. Dit streven geeft een grote samenhang aan het oeuvre van ongeveer tweehonderd vijftig werken dat Claus en Kaan in bijna dertien jaar hebben opgebouwd. Ruim de helft daarvan is of wordt uitgevoerd. Deze buitengewoon omvangrijke productie heeft niet alleen een constante kwaliteit, maar ook een opmerkelijke consistentie, doordat Claus en Kaan er telkens in slagen een optimistische verstandhouding te vinden met de alledaagse werkelijkheid. Hoe banaal en pretentieloos deze werkelijkheid ook mag zijn, Claus en Kaan weten er met een mengeling van nuchterheid en bevlogenheid een poëtische wending aan te geven. Daarmee wordt de alledaagsheid niet verhuld, maar krijgt ze een ongekende allure.