Er zijn allerlei aanwijzingen dat in de jaren negentig de architectuur een nieuwe weg is ingeslagen nadat de afgelopen twee decennia het postmodernisme, zo niet als stijl dan toch als houding bepalend is geweest. Deze ontwikkeling, die zichtbaar is in het werk van onder meer OMA, Jean Nouvel, Dominique Perrault, Herzog & De Meuron en Toyo Ito, kan in verband worden gebracht met een van de dominante krachten van dit moment: de globalisering die zich op vrijwel ieder terrein doet gelden. Een van de gevolgen daarvan voor de architectuur is de aantasting van het postmoderne (en deconstructivistische) axioma van de uniciteit van de plek. In een toenemend aantal ontwerpen en gebouwen lijkt de context, laat staan contextualisme, niet meer belangrijk te zijn. Ook semiotische expressiviteit - een ander postmodern thema - is bij deze architectuur veelal afwezig. De auteur onderzoekt in dit boek deze nieuwe tendens van abstracte, neutrale architectuur, die in verschillende opzichten de overtreffende trap is van de moderne architectuur van de naoorlogse International Style.