De publieke sfeer is een ideologisch construct dat steeds opnieuw moet worden uitgevonden en gedefinieerd. Onder invloed van neoliberale krachten zijn ook de kunst en haar instituties genoodzaakt hun publieke dimensie en betrokkenheid opnieuw uit te vinden, te formuleren of te legitimeren. Zowel de kunst als de kunstinstellingen manifesteren zich immers nog steeds bij de gratie van het publiek(e). Zij kunnen niet anders dan zich hernieuwd afvragen wat publiek is en waarom, wie het publiek is en waar het zich bevindt en hoe zij zich daartoe willen verhouden. Durven zij deel uit te maken van 'het politieke', of laten zij zich instrumentaliseren door marktpartijen en partijpolitiek?