De Belgische Guillaume Lekeu was nauwelijks vierentwintig toen zijn veelbelovende carrière als componist abrupt werd afgebroken door een bizarre dood. In zijn korte leven exploreerde hij de hoogromantische schrijfstijl vanuit een introvert, bijna egocentrisch perspectief – getuige het scriptum ‘Pour moi seul’ (Voor mij alleen) op één van zijn handschriften. Daarin laveerde hij tussen uitbundigheid, melancholie en nauwelijks verholen zwaarmoedigheid. Lies Colman, Koen Broos en Johanna Pas doken in hun eigen verleden als zoekend kunstenaar, en legden de partituren als blauwdruk op hun eigen werk. Het resultaat werd een collectie waarin ingetogen beschouwingen over leven en niet-leven, extase en melancholie, doorheen muziek, poëzie en fotografie aan elkaar worden geregen. Luisterend naar de muziekuitvoering van Lies Colman en Elise Caluwaerts word je meegezogen in het universum van de makers – een boek voor iedereen alleen. Lies Colman (1978) is pianiste, performer en onderzoeker. Ze legt connecties tussen het onbekende en het bekende, het traditionele en het innovatieve, realiteit en verbeelding. Hiervoor werkt ze samen met artiesten van uiteenlopende kunstvormen, op zoek naar verrassende kruisbestuivingen en beklijvende kunstwerken. Koen Broos (1972) exposeert autonoom werk dat hij verzamelt in genummerde reeksen. Van meet af aan specialiseerde hij zich in schrijversportretten en theaterfotografie en bepaalde hij mee de identiteit van culturele instellingen en andere. Johanna Pas (1969) is dichter, literair vertaler en boekverkoper. Ze vertaalde onder meer werk van Kae Tempest en Emma Donoghue. Haar gedichten verschenen in verschillende literaire tijdschriften en bloemlezingen en ze publiceerde drie poëtische novellen: Alleen met jou, Soms gaan bomen staande dood en De rug van een hand. Samen met Lies Colman was ze te zien in de Dead Ladies Show #6.