Wie maakt de zee tot wat ze is? Het water, de vissen, of de mensen die ernaar kijken? Op hoeveel manieren kun je naar de zee kijken? En kun je daar ooit van herstellen, van wat je gezien hebt? Op deze vragen, en nog zoveel andere, vind je in deze bundel uiteraard slechts het begin van een antwoord. En passant ontdek je in welke kleur de meeuwen krijsen en wat vier stoelen op teambuilding aan zee uitspoken. Je luistert mee naar gesprekken met de westenwind en ziet wie er in torens van vuur ligt. Je komt zelfs te weten of je het talent hebt om een vlieger te worden. Poëzie om mee naar zee te nemen, om in te zwemmen, om door gezwommen te worden. Anke Senden (1994) houdt van zee en water, en vindt dat een bijzonder goed uitgangspunt om er gedichten over te schrijven. Daarnaast houdt ze ook van taal, wat even mooi meegenomen is als een vlieger naar de kust. Het resultaat is de debuutbundel Gezwommen worden. Eerder poëtisch gedruppel kon al aangetroffen worden in Het Liegend Konijn en tijdens de talrijke kleinschalige poëzieprogramma's die ze samen met muzikanten bracht.