‘Hoe betoverend te kunnen spreken met alle dingen.' In haar tweede dichtbundel Anker Kruis Hart belicht Sofie Verdoodt de voortdurende metamorfose van mens, dier en ding. Erotiek, verlies en moederschap raken hierbij verknoopt. Net wanneer de tijd niets meer overlaat om te wissen, gooit Verdoodt haar anker uit. Van veraf of van heel dichtbij aanschouwen we de grote oversteek, de zielsverhuizing, of de gedaantewissel van een reeks personages, waaronder een lyrisch ‘ik’. Deze gedichten zijn als intieme brieven of elegieën voor personages die uit de eigen as blijven verrijzen. Sofie Verdoodt (1983) debuteerde in 2014 bij PoëzieCentrum met Doodwater. Haar werk verscheen in tijdschriften en bloemlezingen als Poëziekrant, De Brakke Hond, Nieuw Groot Verzenboek, De Volksverheffing en De Grote Inkijk. Ze werkte mee aan muzikale projecten van BARST en Amenra. Als doctor in de kunstwetenschappen doceert ze en schrijft ze essays over film en kunst.