Oma is oud, maar de vuurtoren is ouder, veel ouder. Hij stond er al toen oma een jong meisje was en nog in het dorp achter de duinen woonde. Ze droomde ervan om later als ze groot was in de ronde kamer te wonen, hoog in de vuurtoren. En haar droom kwam uit, want in de ronde kamer woonde Jonas, de zoon van de vurtorenwachter, en Jonas droomde van oma die toen nog geen oma was, maar een vrolijk meisje met appelrode wangen.

Zo begin het verhaal van de vuurtoren. Van generaties die komen en gaan. Van de zee. Van hoop en tederheid. Koos Meinderts schreef dit mooie klassieke verhaal vol herhaling waar kinderen zo dol op zijn. De prenten van Annette Fienieg geven het geheel een warme, ouderwetse glans, die zo prachtig past bij het verhaal.