Koersfiets en mountainbike krijgen bij Van den Bossche een statuut dat vergelijkbaar is met de sofa van een psychoanalyticus: ze zijn instrumenten die het denken loswrikken, doen opborrelen, laten bruisen, terwijl hij telkens weer de grenzen van het lichaam probeert te verleggen. Zijn passie heeft alles te maken met wat hij de hermeneutiek, de uitlegkunst van de eigen lichamelijkheid noemt. Het gaat hem om het cultiveren van de zinnelijkheid en de roes die daarmee gepaard gaat. Een filosofieprofessor die zich met graagte in een modderbad onderdompelt en daar dan ook nog wijsgering iets mee weet aan te vangen - erg gebruikelijk is dat niet. Maar het werkt wel bijzonder aanstekelijk. Van den Bossche wisselt eigen ervaringen, trainingstips en wielerverhalen van Peter Winnen en Lance Armstrong af met filosofische exposés over het belang van het lichaam voor ons denken - over hoe dat lichaam zélf denkt.