Cornelis Verhoeven (1928-2001) is volgens menigeen de meest vruchtbare en oorspronkelijke wijsgeer die het Nederlandse taalgebied tot dusverre heeft voortgebracht. Zijn cultuurfilosofisch essay Rondom de leegte (1965) - 'cirkelend om wat wél belangrijk maar níet te vatten is', zoals Wil Derkse het formuleert - wordt ook in het buitenland door velen gelezen en gewaardeerd. Verhoeven ontving voor zijn omvangrijke oeuvre in 1980 de P.C.Hooftprijs. Terugkerende thema's in zijn werk zijn onder meer: de verwondering over het dát van de werkelijkheid als de primaire wijsgerige houding, de cultivering van de passiviteit als de enige gepaste houding ten opzichte van wat ons overkomt, de demoralisering van het activistische, bazige en gewelddadige, en de gehechtheid aan wat intiem, nabij en dierbaar is.