De vrouw achter het bureau had een lichte huid, haar lippen waren vuurrood. Ze vouwde haar armen over elkaar en keek hem strak aan. Aan het plafond draaide een ventilator met helikopterwieken. 'Ik zoek mijn vader, mevrouw.' Hij hield de kaart omhoog. 'Ik geloof dat hij hier woont. Bij dit beeld.' Joh, ga toch spelen.' Ze krabde met een potlood op haar hoofd en begon in een stapel papier te bladeren. Samuel wachtte. 'Sta je daar nu nog? Moet ik de chef roepen?' De vrouw veegde met een papieren zakdoekje over haar voorhoofd. 'Weet de chef waar mijn vader is? Hij stuurde deze kaart, ik kom uit...' 'Als je je vader zoekt moetje buiten zijn. Niet hier. Maak dat je wegkomt.' Ze legde het potlood met een klap voor zich neer. 'Maar hij is bij het beeld, en ik weet niet...' 'Ga dan naar dat beeld, ga weg. Ca daar zoeken. Hou mij niet van mijn werk.' Ja, maar ik...' De telefoon rinkelde en ze nam op. Samuel draaide zich om en met tranen in zijn ogen slofte hij weer naar buiten.

Samuel is na dagen reizen aangekomen in Rio de Janeiro om zijn vader te zoeken. Die heeft een kaart gestuurd. 'Ik ben in Rio' staat erop. Nu is hij in die enorme stad waar hij de weg niet kent. Hij ontmoet een groep straatkinderen die hem meenemen naar een station om te slapen; zo wordt hij een van hen. Samuel leert voor zichzelf te zorgen en te overleven in die grote stad, die wel geen tanden heeft, maar die bijt als een valse hond! Soms meent hij in het drukke verkeer het bestelbusje van zijn vader te zien rijden, maar telkens heeft hij het mis. Hij blijft hopen. Op een dag vindt hij hem, hij weet het, zeker...