Maar is geweld wel weg te denken? Is het wel vol te houden dat geweld is 'weg te werken via een juiste opvoeding', of moeten we, als we eerlijk zijn, bekennen dat geweld in elke samenleving voorkomt, en wellicht ook bij onszelf? Als dat zo is, dan is geweld niet uit te bannen; dan rijzen andere vragen. Wat is geweld, waar komt het uit voort, en hoe kunnen we het hanteren?

Deze laatste invalshoek is die van Allan Guggenbühl. Met zijn crisisinterventieteam komt hij op scholen waar het geweld volstrekt uit de hand is gelopen.
Hoe is zijn werkwijze?

Hij benadert alle betrokkenen afzonderlijk: jongeren, leraren en ouders.
Hij benadert de leraren en stelt het geweld als een collectief probleem, dat niet alleen de leraar aangaat in wiens lesuur de zaken uit de hand lopen. Gezamenlijk praten, analyseren en naar oplossingen zoeken is het devies. Een dergelijke aanpak volgt hij ook bij de ouders. Hij probeert de vanzelfsprekendheid te doorbreken waarmee ouders van slachtoffers naar de boze buitenwereld wijzen en ouders van daders zeggen 'dat Jantje thuis zo'n lieve jongen is'. Voorop staat ook hier dat het een gezamenlijk probleem is en dat het in goede banen leiden van geweld alleen met gezamenlijke inspanning tot stand kan worden gebracht.
Tot slot gaat hij met de leerlingen aan de slag. In een soort psychodrama-sessies probeert hij een klimaat te scheppen waarin geweld bespreekbaar is, waarin ook de slachtoffers hun mond durven open te doen.
De gehele operatie komt er in feite op neer dat er een poging wordt gedaan om de sociale structuur te repareren, zodat het geweld niet meer uit de hand loopt. Uitbannen of te allen tijde voorkomen van geweld is niet het doel!
In zijn boek Fascinerend geweld: omgaan met agressie op school geeft Allan Guggenbühl zijn ideeën weer en doet hij verslag van de praktijkervaringen met zijn crisisinterventieteam.