Terwijl de gemeenschap van de minderbroeders in ons land aan het krimpen is, wordt de franciscaanse spiritualiteit zelf juist gekenmerkt door groei. Als we het leven van Franciscus van Assisi volgen, zien we dat de gemeenschap die hij met God ervaart vanaf het moment van zijn bekering, zich steeds uitbreidt naar nieuwe, meer omvattende terreinen. Tegelijkertijd is deze uitbreiding ook een verdieping naar steeds innerlijker lagen van zichzelf en van de schepping. Aanvankelijk is Franciscus vooral met zichzelf bezig, op zoek naar het leven dat God met hem persoonlijk voor heeft. Maar gaandeweg ontdekt hij dat de gemeenschap die hij met God ervaart gedeeld wordt door anderen. Eerst deelt hij de gemeenschap met melaatsen en met Christus, dan krijgt hij broeders en zusters die net als hij evangelisch willen leven. Later ontdekt hij dat de levende en zelfs levenloze natuur getuigt van de aanwezigheid van God in zijn omgeving. En de mensen die hem in de wereld willen ondersteunen en volgen, delen evenzeer als de religieuzen in dezelfde goddelijke gemeenschap. Zelfs moslims, die net als Franciscus hun leven aan God willen geven, worden door hem gezien als broeders in de ene Heer. De gemeenschap die Franciscus met God ervaart groeit als het ware in kringen van herkenning, kringen die uitdijen totdat zij de gehele schepping omvatten, inclusief de dood, die bij het leven hoort. Het volgen van deze groeiende gemeenschap is het doel van dit boek.