Rond het jaar 600 had Rome veel van zijn klassieke glans en macht verloren. Paus Gregorius de Grote (590-601) zette zich in om het tij van de geschiedenis te keren. Hij stond aan de wieg van het middeleeuwse Europa, met Rome als centrum van de katholieke christenheid. Zijn geschriften en brieven getuigen van zijn inspanningen om barbaren voor zich te winnen, ketters te bestrijden, heidenen te bekeren en geestelijk leidsman voor de gelovigen te zijn.
In dit boek staan drie van de ruim 850 brieven van Gregorius de Grote centraal. In één ervan schrijft hij openhartig over zijn bekeringservaring. De twee andere brieven schrijft hij in het kader van de missie van Engeland, een project dat hem na aan het hart lag.
De brieven worden op een voor de geschiedwetenschap nieuwe manier gelezen, door gebruik te maken van de methode van de semiotiek.
De semiotische analyses doen een nieuw voorstel voor de historische betekenis van de brieven en leveren een verrassend en authentiek beeld op van wat voor Gregorius de Grote van belang was en hoe hij zich tot God verhield. God, zo heeft Gregorius aan den lijve (en in zijn ziel) ervaren, heeft mensen nodig. Als de mens zich onder Gods hoede stelt, ontstaat een relatie waarin de mens tot zijn recht komt én in staat is tot de goede werken waarmee gebouwd wordt aan de heilsgeschiedenis. Het draait om conversio - de bekering van de mens: een zich afkeren van de schijn en zich openstellen voor het wezen van de dingen.
Het boek pleit voor het toepassen van de semiotiek als een methode van historisch onderzoek. Naast deze theoretische uiteenzetting biedt het boek de lezer een (hernieuwde) kennismaking met deze beroemde paus en zijn inspirerende en op menselijke maat gesneden spiritualiteit.