Solidariteit met de behoeftige is vaak gezien als een belangrijk element van de christelijke levenswijze en vormt ook één van de beginselen van de christelijke sociale leer. Tegenwoordig wordt deze solidariteit ten minste deels ter discussie gesteld. Critici benadrukken dat de steun die verleend wordt leidt tot passiviteit en misbruik. Of dat deze hulp bij nadere beschouwing hypocriet is omdat degenen die de hulp ontvangen door de gever klein gehouden worden. Zij pleiten daarom voor een vermindering van de verstrekte ondersteuning en doen een groot beroep op de zelfstandigheid van individuen en groepen. Voor anderen betekent dit een teloorgaan van door christelijke traditie gevormde onderlinge maatschappelijke verhoudingen. In dit boek wordt nagegaan of solidariteit inderdaad verloren gaar, of dat we te maken hebben met een vernieuwing van een basiswaarde van de christelijke traditie.