Nederlandse katholieken waren in de negentiende en twintigste eeuw, tot de 'revolutie' van de jaren 196O, 'roomser dan de paus'. Gehoorzamer onderdanen had de opperherder in Rome niet. Dat was in elk geval het beeld dat die onderdanen het liefst van zichzelf gaven. Onderzoek in de Vaticaanse archieven laat echter zien dat de relatie tussen periferie en centrum, tussen het Nederlands katholicisme en de Romeinse curie, genuanceerder en minder eenvoudig lag: onder de oppervlakte ontbraken spanningen en conflicten niet. Dit boek onderzoekt die relatie tussen 1815 en 194O in een aantal concrete gevallen. Zo blijkt bijvoorbeeld de heiligverklaring van de martelaren van Gorcum (1867) door Pius IV doorgezet tegen de zin van het episcopaat, terwijl de oprichting van de Katholieke Universiteit in 1923 mede het gevolg was van tientallen jaren aandrang vanuit Rome. De greep die de Romeinse curie op de Nederlandse kudde probeerde te krijgen, bracht vooral de bisschoppen na 1853 vaak in een moeilijk