Een kwarteeuw geleden streek gynaecologe Marleen Temmerman neer op het Afrikaanse continent. Het was liefde op het eerste gezicht. ‘Once I had a farm in Africa’, zo begon Karen Blixen haar boek Out of Africa. Bij Temmerman wordt dat: ‘Once I had a clinic in Africa...’ In MAMA DAKTARI – ‘mevrouw dokter’ in het Swahili – brengt Marleen Temmerman enkele schrijnende verhalen uit haar Afrikaanse praktijk. Van een vrouw die drie dagen lang in barensnood verkeerde in haar sloppenwijk. Toen ze uiteindelijk het ziekenhuis bereikte, was het te laat. Van een vondeling voor de deur, een dag oud en onschuldig slapend in een mandje. Van de Afrikaanse vroedvrouwen, vol goede wil maar zonder middelen. Maar gelukkig zijn er niet alleen die verhalen. Is er bijvoorbeeld ook het verhaal van mama Susan, de boezemrijke dame die altijd nog plaats heeft voor een kind dat nergens terecht kan. Of van Mary, die zonder scholing maar met veel gezond verstand een doeltreffend voorbehoedsmiddel ontwikkelde. En van de mzees, de wijze mannen die er alles aan doen om de moderne wijsheid in hun oude traditie een plaatsje te geven. We maken ons soms wijs dat Afrika en al zijn problemen te ver van ons bed liggen om er ons druk over te maken. Te vaak vergeten we hoezeer we, of we dat nu willen of niet, betrokken zijn bij wat er daar gebeurt. De wereld is een dorp. Ons dorp. mama daktari drukt ons nog maar eens met de neus op die feiten.